Ik mis de tijd waarin niet alles zo gewichtig was. Mag dat? Mag dat van u? Ik mag als blanke mannelijke middenklasser van een aanzienlijke groep mensen niet mee beslissen wat racisme is, of wat seksisme is. Wat theoretisch gesproken ook een vorm van discriminatie is. Ik word in deze immers gediscrimineerd omdat ik een penis heb. Een blanke penis dan nog wel. Maar weet u: ik begrijp dat, ik mag dat ook eens voelen. Al is het maar een minuscule fractie van wat sommigen dagelijks te verduren krijgen. Een blanke penis is immers meestal maar een klein probleem. Voor de goede orde: in mijn ogen zou die discussie zelfs geen bestaansrecht mogen hebben, zowel racisme als seksisme zijn begrippen die in hun puurste vorm weinig of geen ruimte voor nuance laten.
De vuren laaien hoog op omdat bovenstaande thema’s omvangrijke zweren zijn op de reet van onze democratie. Esthetisch verschrikkelijk en met constant gevaar op een eruptiegolf van pus en etter. De gevoeligheid is dan ook gerechtvaardigd en ik meen te begrijpen waar de oorzaak ligt. Of waar de oorzaken liggen. Want ik blijf geloven dat er weinig problemen bestaan die geen gedeelde verantwoordelijkheden in de wortels dragen. Zo lang we echter als grazende koeien blijven kijken naar zowel pro als contra die dat weigeren te erkennen, die beiden geloven dat zij de pure waarheid in pacht hebben, zijn we overgeleverd aan de stem van de grootste schreeuwer. Gelijk in welk kamp die zich bevindt. Het is watertrappelen met Dyab op de ene oever en Bart op de andere. Uiteindelijk is dat gewoon wachten tot iedereen chloor in zijn ogen heeft. Sorry, maar dan ga ik liever een Orval drinken.
Het feit dat sommigen in het vuur van hun strijd menen dat ik mij, als niet geviseerde doelgroep, niet te moeien heb, vind ik dan ook helemaal niet zo erg. Maar mag ik het alsjeblieft betreuren dat vandaag werkelijk alles zo extreem gevoelig ligt dat humor zonder schaamte quasi onmogelijk wordt. Of moet ik mij dan toch schamen? Voor alles en voor iedereen? Voor iedere idioot die de weg kwijt is? Mag ik het jammer vinden dat Alex Agnew tegenwoordig metaal plooit met zijn stembanden terwijl ik hem liever on stage de vraag hoor stellen of fluiten naar een zwarte vrouw #dailyracism of #wijoverdrijvenniet is? Mag ik nog steeds houden van humor in de absolute wetenschap dat die soms ‘fout’ is? Mag ik blijven geloven dat op tijd en stond lachen, niet in het minst met mezelf, ook therapeutisch werkt? Of nemen we onszelf tegenwoordig allemaal zo serieus dat we op het einde van de rit geen lach meer kunnen produceren. En er al zeker geen meer kunnen verdragen. Laat het mij vooral weten, ik zit in de zwembadbar.
Dimitri Verbelen 